Hastanedeki Büyük Aşkım

Her şey bir kaza sonrası başladı. 26 yaşındaydım, bir akşam motosikletimle kayıp düşmüştüm. Kolumda hafif bir kırık vardı, bu yüzden hastaneye gitmek zorunda kaldım. Acil serviste beklerken, odaya o girdi: Hemşire Elif. Uzun boylu, esmer, yeşil gözlü bir kadındı. Üzerindeki beyaz üniforma vücudunu sarmış, her hareketinde dikkat çekiyordu. “Merhaba, kolunuza bakacağım,” dedi, sesi yumuşak ama kendinden emindi. Elini koluma değdirdiğinde, içimde garip bir elektrik hissettim.

Röntgen çekildi, koluma alçı yapıldı. “Biraz burada kalmanız gerek,” dedi, gülümseyerek. “Doktor kontrol edecek.” Gece ilerlemişti, hastane sessizdi, diğer hastalar çoktan gitmişti. Elif, arada bir yanıma uğruyor, “İyi misiniz?” diye soruyordu. Gözlerimiz her buluştuğunda, aramızda bir çekim olduğunu hissediyordum. “Sıkıldım,” dedim, yarı şaka. “Seni eğlendireyim mi?” dedi, gülümseyerek. Şaşırdım, ama içimdeki merak uyandı.

Odaya geri döndüğünde, kapıyı kapattı. “Burası çok sessiz,” dedi, yanımda dururken. Üniformasının üst düğmesi açıktı, teni gözlerime çarptı. “Evet,” dedim, “ama sen buradayken değil.” Gülümsedi, “Cesur birisin,” dedi, elini omzuma koydu. Kalbim hızlandı, “Yanlış bir şey mi söyledim?” dedim. “Hayır,” dedi, “tam tersine.” Yüzünü bana yaklaştırdı, dudaklarımız buluştu. Öpüşmesi nazik ama tutkuluydu, ellerim istemsizce beline gitti.

“Hemşire odasında olmaz mı?” dedim, gülerek. “Burası daha heyecanlı,” dedi, üniformasının düğmelerini açmaya başladı. Altında beyaz dantel iç çamaşırları vardı, bedenine hayran kaldım. Alçılı kolumla zorlansam da, onu kendime çektim. “Doktor gelirse?” diye sordum. “Gelmez,” dedi, “gece nöbeti bende.” Pantolonumu indirdi, gözlerindeki arzu beni çıldırttı. Dudakları bedenimde dolaşmaya başladı, zevkten titriyordum.

Beni yatağa yatırdı, üniformasını tamamen çıkardı. “Sessiz ol,” diye fısıldadı, ama kendi inlemeleri bile kontrol edilemez hale gelmişti. Bacaklarını ayırdım, “Elif,” dedim, adını söylemek bile içimi titretiyordu. Bedenlerimiz birleştiğinde, hastane odası bir tutku sahnesine döndü. Her şey kayboldu; ağrı, kaza, kurallar… Sadece o an vardı. İnlemeleri yastığa gömülüyordu, her hareketimde daha da teslim oluyordu. “Daha hızlı,” diye inledi, elleri sırtıma battı.

Ritmimiz hızlandı, hastane yatağı gıcırdıyordu ama umurumuzda değildi. Zevkin doruklarına ulaştığımızda, adını fısıldadım. O da benimle birlikte boşaldı, nefeslerimiz karıştı. Yanıma uzandığında, ter içinde ve gülümseyerek bana baktı. “Pişman mısın?” diye sordu. “Hayır,” dedim, “ama bu çılgınlık.” Gülümsedi, “En güzel çılgınlık,” dedi. Üniformasını giydi, “Doktor gelmeden toparlan,” dedi, göz kırparak.

Sabah olduğunda, taburcu oldum. Elif’le vedalaşırken, “Bir daha görüşür müyüz?” diye sordum. “Belki,” dedi, “hastaneye düşersen.” Gülümsedim, o geceyi asla unutmayacaktım. Bir hemşireyle, hastane odasında yaşadığım bu yasak tutku, hayatımın en çılgın anı olmuştu.