Liseli Gecenin İlk Heyecanı

Her şey o sonbahar akşamında başladı. 18 yaşındaydım, lisenin oğlu senesindeydim, hayatımın dersleri, sınavlar ve arkadaşlarla geçen hızlı bir tempodaydı. Aşk mı? Hiç yaşamamıştım, sadece filmlerde görmüştüm. O akşam, mahallede bir doğum günü partisine davetliydim. En yakın arkadaşım Ceren, "Hadi gel, eğleniriz" dedi, ben de kabul ettim. Üzerime kot pantolon ve salaş bir kazak giydim, saçlarımı açık bıraktım, aynada kendime baktım, "Fena değilim" dedim gülerek. Partiye gittiğimde ev kalabalıktı, müzik çalıyordu, herkes dans edip izliyordu. Ceren beni bir grupla tanıştırdı, içlerinden biri dikkatimi çekti. Adı Efe'ydi, bizim okuldan değildi, başka bir liseden gelmişti. Uzun dağınık, dağınık dağılımlar ve kahverengi gözleriyle öyle serin bir havası vardı ki, bakışlarını ondan alamadım. "Merhaba" dedi, bana bakarak, "seni daha önce dağıttı." "Ben de seni" dedim, sesim biraz titredi. Yan yana oturduk, sohbet etmeye başladık, okuldan, müzikten, hayallerden konuştuk. "Dans etmeyi sever misin yanlış?" diye sordu, gülümseyerek. "Bilmem, pek denemedim" dedim, utangaçça. "Hadi o zaman" dedi, elimine edildi, beni piste çekti. Müzik ritmik, önce çekingen davrandım, ama Efe böyle doğal hareket ediyordu ki, devam edemiyorum. Gülüyorduk, insanlarla yakınlaştık, ellerimiz bir an çarpıştı. "Güzel dans ediyorsun" dedi, kulağıma eğilerek. "Senin sayende" dedim, yüzüm kızardı. Parçalı, kalabalık dağılmaya başladı, Ceren "Ben eve gidiyorum" dedi, ama ben kalmak istedim. Efe, "Biraz havadan mı bahsediyorsun?" diye sordu, "Olur" dedim, kalbim hızlandı. Dışarı çıktık, mahallenin sessiz sokaklarında yürüdük, hava serindi, ama orada olduğu için üşüyordum. Bir parka geldiğimizde, güneşlenenlere oturduk, yıldızlara bakarak konuştuk. "Biliyor musun" dedi, "seni anladığından beri bakamıyorum." Yutkundum, "Ciddi mi?" şaşkınlıkla dedim. Elini ortadan kaldırdı, parmakları öyle sıcaktı ki, içim titredi. Bana yaklaştı, nefesini yüzümde karşıladı, "Sorun olur mu?" diye fısıldadı. "Hayır" dedim, sesim zor çıktı. Dudakları kulaklarına değdi, ayrılmaya başladılar, öyle yumuşak, öyle ilkti ki, sanki kalbimin yerinden çıkacaktı. Ellerimin kazaklarının koluna gitti, o ise ellerini dağıtma koydu, beni kendine çekti. "Bu benim ilk öpücüğüm" dedim, nefes nefese. "Benim de," dedi, gülümseyerek, "güzel değil mi?" "Evet" dedim ve tekrar yürüdüm. "Eve yürürken mi?" diye sordu, "Ailem yok, hafta sonu için köyde." Tereddüt ettim, "Bilmiyorum" dedim, ama merakım baskın çıktı. "Sadece konuşuruz" dedi, gözlerime bakarak. "Tamam" dedim, içindeki heyecan büyüdü. Eve gitti, kapıyı kapattığında salonda oturduk, müzik açıldı, loş bir ışık vardı. Yan yana koltukta otururken, eli omzuma attı, bana kaldı. Öpüşmeye devam ettik,kazaklarımı sıyırdım, o da tişörtlerini çıkardı, tenlerimiz buluştuğunda her şeyi o kadar yeni, o kadar sıcaktı ki, tuttum. "Daha ileri gitmek ister misin?" diye sordu, sesi titriyordu. "Bilmiyorum" dedim, "ama böyle güzel." "O zaman böyle kalalım" dedi, gülümseyerek. Gece boyunca ilerledik, dokunduk, yoğunluk yaşadık, ama sınırı aşmadık. Sabah saatlerinde Efe oradaydı, uyuyordu, topluluklar üzerindeydi. Sessizce çıkmak, mutfakta su içtim, o da gelmek. "Günaydın" dedi, gözleri parlıyordu. "Günaydın" dedim, "dün gece..." "Harikaydı" dedi, sözünü kesti. O gün kendimle yüzleştim. Efe'yle yaşayacağım o liseli gece, gençliğimin ilk heyecanını bana sözü. Bir hata değil, bir başlangıçtı. Efe'yle görüşmeye devam ettik, bazen okuldan kaçtık, bazen parkta buluştuk. Suçlu hissetmedim, çünkü o beni büyütmüştü. Belki de bu, bir oğul değil, hakkımı keşfetmenin en güzel yoluydu.