Yasak Çizgisinin Gölgeleri

Her şey o yaz tatilinde başladı. 29 yaşındaydım, işten izin almıştım, ailemin yazlığına kalmıştım. Annem, babam ve birkaç akrabası daha oradaydı. Uzun süredir görüşmediğim kuzenim Deniz de gelmişti. Deniz, benden iki yaş küçüktü, çocukluğumuz birlikte geçmişti. Eskiden oyunlar oynar, sırlar paylaşırdık, ama büyüyünce yollarımız ayrılırdı. Onu en son lise yıllarında görmüştüm, şimdi karşımda bambaşka biri vardı. Uzun boylu, dalgalı yayılmaları ve derin bakışlarıyla dikkat çekiyordu. İlk günler sıradan geçiyordu, ailece yemek yiyor, denizde vakit geçiriyordu. Ama bir akşam her şey değişti. Annemler erkenden uyudu, ev sessizliğine büründü. Deniz'le ben salonda kalmıştı, televizyon açıktı ama ikimiz de izleyemiyorduk. Birer kadeh şarap vardı, sohbet ediyordu. "Hayatın nasıl?" diye sordu, gözler bana sabitlenmişti. "İyi sayılır" dedim, "senin?" "Karmaşık" dedi, gülümsemeyerek. O gülüyor, garip bir şekilde onun uyandırdı. Konuşmamız uzadı, geçmişten, çocukluk anılarımızdan bahsettik. Sonra birden "Biliyor musun, seni hep farklı görüyordum" dedi, sesi alçaldı. Yutkundum, "Nasıl yani?" dedim, kalbim hızlandı. "Bilmiyorum, sadece… farklı" dedi, gözünü kaçırdı. O an, aramızdaki bir şey değişti. Şarap kadehimi sergilemiştim, özelliklerini titriyordu. Deniz koltukta bana yaklaştı, dizlerimiz birbirine değdi. "Bu yanlış mı?" diye fısıldadı, ama gözlerindeki ifade durmamı istemedim. "Bilmiyorum" dedim, sesim zor çıkıyordu. Elini ortadan kaldırdı, öyle hafif bir dokunuştu ki, ama içinde bir fırtına kopardı. Bana baktı, nefesini yüzümde karşıladı. Dudakları dudaklarıma yaklaştığında, donup kalmak. Öpüşmeye başladık, öyle sessiz, öyle temkinli bir öpücüktü ki, ama beni sarsmıştı. Ellerim istemsizce omzuna gitti, o ise beni kendine çekti. "Durmalıyız" dedim, ama elimden geri çekemedim. "Biliyorum" dedi, "ama istemiyorum." Salondan balkona çıktık, gece serinliği yüzümüze takıldı. Deniz bana gitti, uzanmamız derinleşti. Gömleğimin kollarını sıyırdım, onun elleri belimde dolaşırken her şey o kadar gerçekti ki, aklımı kaçırıyordum. "Daha ileride mi?" diye sordu, sesi titriyordu. "Bilmiyorum" dedim, ama bedenim başka bir şey söylüyordu. Odaya geçtik, kapıyı kapattık. Yatağa'da toplandık, gözlerine baktık, sonra onun gelişmesi gelişti. Üstümdeki tişörtler çıkarıldı, o da gömleğini attı, onlarımız buluştuğunda gizli bir suçluluk yürüyüşüne yükseldi ama durmadım. Saatler geçti, zaman kaybolmuştu. Sabah olduğunda Deniz hayattaydı, uyuyordu. Sessizce ağlamam, salona döndüm, ev kalmamıştı. Ne zamanları düşünürken midem bulandı. "Ben ne yaptım?" Kendi kendime dedim ama cevap yoktu. O gün Deniz'le göz göze gelmekten kaçındım, ailem hiçbir şey fark etmedi. Akşam yemeğinde masada otururken, telefonu titreşti, bir mesaj: "Dün geceyi unutamam." Kalbim sıkıştı, ona bakamadım. O gece, kendimle yüzleştim.Deniz'le yaşadığım anlıyor, yasak bir çekimdi, ama aynı zamanda bir gerçeklikti. Aile bağlarımız, aramıza çizilmiş bir çizgiydi, ama o çizgiyi aşmıştım. Ertesi gün Deniz gitti, veda ederken "Bir daha görüşmeyelim", fısıltıyla dedim. "Belki de en iyisi bu" dedi, gözleri doldu. Evde yalnız kaldığımda, bu sırrı kimsenin anlatamayacağımı gösterir. Deniz'le yaşadığım gece, bir hata kopuyor, yoksa bastırılmış bir duygu mu, çözülemedi. kendimi affetmek zorundaydım, çünkü bu yükü taşımak zorunda değildim. Belki de bu, bir oğul değil, anlayamadığım büyüklüğüm karmaşık bir başlangıçtı.