Yenge Gecenin Gizli Ateşi

Her şey aile toplantısında başladı. 24 yaşındaydım, üniversiteden yeni mezun olmuştum ve abimin evine ziyarete gitmiştim. Abimle yengem, yani Selin, üç yıldır evliydi. 32 yaşındaki Selin, uzun kumral kıvrımları, zarif bir duruşu ve her zaman içimi ısıtan bir gülümsemesi vardı. Onu ilk insanlardan beri farklı bir şeyler hissetmiştim, ama bunu kendime bile itiraf ettim. O akşam, abim bir iş ayırmak için şehire ulaştı, evde Selin'le yalnız kaldı. Salonda oturuyorduk, televizyon açıktı, ama ikimiz de izleyemiyorduk. "Bir şeyleri içelim mi?" dedi, mutfaktan bir şişe şarap getirildi. "Olur" dedim, gülümseyerek. Kadehleri ​​doldu, sohbet etmeye başlayın, hayattan, abimden, benim iş planlarımdan konuştuk. "Çok çalışıyorum" dedi, sesinde hafif bir hüzün vardı. "Evet" dedim, "seni özlüyordur." Gülümsedi ama gözlerinde bir şey değişti. Şarap kadehleri ​​boşaldıkça, aramızdaki mesafe kapandı. "Biliyor musun" dedi, sesi alçaldı, "seni hep küçük bir çocuk gibi görüyordum, ama artık değilsin." Yutkundum, "Sen de hep aynı güzelsin" dedim, istemeden ağzımdan çıktı. Koltukta bana yaklaştı, dizlerimiz değdi, bilgilerin bir kısmı tutuldu. "Bu yanlış mı?" diye fısıldadı, eli koltuğa benimkine koydu. "Bilmiyorum" dedim, kalp hızlandı. Nefesini yüzümde tuttu, parçalarının değmediği yerde donup kaldım. Öpüşmeye başladılar, öyle gizli, öyle yumuşak bir öpücüktü ki, içeride bir ateş yandı. Ellerim saçlarına gitti, o ise eli boynuma koydu, beni kendine çekti. "Durmalıyız" dedim, nefes nefese, ama yapamadım. "Biliyorum" dedi, "ama duramıyorum." Mutfaga geçti, her yerde hareket ediyor, kimse uyanmasın diye. Tezgahayı saklamadım, bana ayrıldı, ayrılmadık derinleşti. Gömleğimin düğmeleri açıldı, elleri tenimde dolaşırken her şey o kadar gerçekti ki, abimi unuttum. "Odaya bakarken mi?" diye sordu, gözleri parlıyordu. "Evet" dedim, içerideki arzu baskın çıkmıştı. Misafirler geçtik, kapıyı kapattık, üstümüzdeki gömleği tamamen çıkardım, o da bluzunu attı. Yatağa uzandık, onların omuzlarıma kaydı, elleri bedeninde dolaşırken suçluluk içimi kemirdi ama durmadım. "Bu bir hata mı?" diye sordum, titreyerek. "Belki" dedi, "ama şu an değil." Bedenlerimiz bir ritimle buluştu, ter içinde nefes nefesleri toplandı, o kadar yoğundu ki, zaman kayboldu. Sabah saatlerinde Selin orada değildi, odadan çıkmıştı. Sessizce kalkarken, salona giderken, kahve yaparken o da geldi. "Günaydın" dedi, sakin bir sesle. "Günaydın" dedim, göze gelemedim. "Dün geceyi konuşmayalım" dedi, "abinin haberi olmasın." Başımı salladım. O gün kendimle yüzleştim. Yengeçle devam edebileceğim bir gece, yasak bir çekimdi, ama aynı zamanda bir gerçeklikti. Abimimle aramızdaki bağ, bu sırrı gölgede bırakıyordu. Günler geçti,Selin'le normal davranmaya çalıştı, hiçbir şey fark etmedi. Bir kısmı daha yalnız kalmadım, ama o gece anladım. Bir hata kopmuş, yoksa bastırılmış bir duygu mu, bilmiyorum. kendimi affetmek zorundaydım, çünkü bu yükü taşıyacaktım. Belki de bu, bir oğul değil, anlayamadığım büyüklüğüm karmaşık bir başlangıçtı.